Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης γεννήθηκε στη Νάξο το 1922 και απεβίωσε στις 29 Μαρτίου του 2011. Την περίοδο της κατοχής πήρε μέρος στην αντίσταση αλλά το 1943 συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς και οδηγείται στο στρατόπεδο θανάτου των Ναζί “Μαουτχάουζεν” για να ελευθερωθεί στις 5 Μαΐου του 1945 από τις συμμαχικές δυνάμεις.
Η χρονιά του 1945 αποτελεί κομβικό σημείο της μετέπειτα ζωής του. Η επιστροφή του στην Ελλάδα τον φέρνει κοντά στο θέατρο και έπειτα από μια παράσταση στο Θέατρο Τέχνης με τη συμμετοχή των Λαμπέτη, Χατζημάρκο, Διαμαντόπουλο και άλλων τότε ακόμα άγνωστων ηθοποιών αποφασίζει να γίνει ηθοποιός αλλά το πτυχίο της Σιβιτανίδειου δεν είναι «αντάξιο» των συνθηκών και έτσι δεν μπορεί να πραγματοποιήσει την επιθυμία του.
Ωστόσο η φλόγα του για το θέατρο παραμένει άσβεστη και θέλοντας να σχετιστεί με το χώρο αρχίζει τη συγγραφή θεατρικών έργων που έμελλε να καθορίσει τη ζωή του.
Η πρώτη του εμφάνιση ως θεατρικός συγγραφέας γίνεται το 1950 με το έργο «Χορός πάνω στα στάχυα» από το θίασο Λεμού στο θέατρο Διονύσια και οι κριτικές που τον ακολουθούν είναι διθυραμβικές. Έκτοτε η πορεία του ήταν συνεχής, γεμάτη επιτυχίες και δίκαια χαρακτηρίστηκε ως ο πατέρας της μεταπολεμικής δραματουργίας της χώρας.
Το 1957 με το έργο «Η αυλή των θαυμάτων» η φήμη του εξαπλώνεται πέρα από τα όρια της Ελλάδας και η δουλειά του μεταφράζεται σε πολλές γλώσσες με αποκορύφωμα το 1961 να ανεβεί στο “WorkshopTheatre” του Λονδίνου. Η ποιοτική του δουλειά βρίσκει ιδιαίτερη απήχηση στο εξωτερικό και τα έργα του μεταφράζονται σε πολλές γλώσσες. Ανεβαίνουν σε διάφορα θέατρα του εξωτερικού με την ευρεία αποδοχή τόσο του κοινού όσο και των κριτικών και ο Ιάκωβος Καμπανέλλης γίνεται παγκόσμια γνωστός.
Ανάμεσα στη δραστηριότητά του συγκαταλέγεται και η συγγραφή στίχων καθώς και η διδασκαλία στη δραματουργική σχολή του Κάρολου Κουν. Υπήρξε επίσης μέλος της Εταιρείας Ελληνικών Θεατρικών Συγγραφέων και διατέλεσε και διευθυντής ραδιοφωνίας της ΕΡΤ.
Στα έργα του ο Καμπανέλλης πλάθει χαρακτήρες άρτιους, ολοκληρωμένους κοινωνικά και η αγάπη του προς τους ήρωές του έδωσε το ερέθισμα στους ηθοποιούς που τους υποδύθηκαν για μεγάλες ερμηνείες. Ο ανθρωπισμός του είναι διάχυτος στα έργα του και ο βασικός του ήρωας αντιπροσωπεύει τον μέσο Έλληνα με αποτέλεσμα ο θεατής να ταυτίζεται άμεσα μαζί του.
